Quen a omagen

Quen a omagen

353 кантига Альфонсо X – «Quen a omagen». Текст песни In Extremo «Maria Virgin» состоит из рефрена и первой строфы.

Quen a omagen

R: Quen a omagen da Virgen e de seu Fillo onrrar,
deles será muit' onrrado no seu ben, que non á par.

E de tal razon com' esta vos direi, se vos prouguer,
miragre que fez a Virgen, que sempre nosso ben quer,
per que ajamos o reyno de seu Fill', ond' a moller
primeira nos deitou fora, que foi malament' errar

En comer ha maçãa, que ante lle defendeu
Deus que per ren non comesse, e porque dela comeu
e fez comer seu marido Adan, logo lles tolleu
o reino do Parayso e foy-os end' eixerdar.

Mas depois Santa Maria, en que á bondad' e sen,
buscou e busca carreiras com' ajamos aquel ben
de Deus, seu Padr' e seu Fillo, que el pera os seus ten,
en que vivan con el senpre sen coita e sen pesar.

Este miragre mui grande foi, segundo que oý
dizer a omees bõos, que o contaron a my,
dun ric-ome que morava en terra de Venexi,
a que morrian os fillos, que non podian durar.

E con mui gran pesar desto, u deles, que lle ficou,
g u abade mui santo dun mõesteir' enviou
o deu-llo que llo criasse, e tan muito o rogou,
que o fillou por seu rogo e feze-o ben criar

Consigo no mõesteiro; e, per com' aprendi eu,
cada que o faagava chamava-lle «fillo meu»
e dizia-ll' ameude: «Quant' aqui á, tod' é teu.»
E mandava-lle que fosse pela claustra trebellar.

Andand' assi trebellando, na eigreja 'ntrou e viu
omagen da Virgen santa con seu Fillo, e cousiu
com' era mui fremoso, e cató-o e riyu,
e log' en sa voontade o fillou muit' a amar.

E tan gran ben lle queria que ameude veer
o ya muitas vegadas, ca en al neu prazer
tan grande non recebia; pero, porque de comer
non viia que lle davan, fillou-ss' a maravillar.

E log' en aquela ora pos eno seu coraçon
que daquelo que lle davan que lle déss' en seu q[u]on;
e des y foi comer logo, e apartou da raçon
sua a mayor partida e foi-lla logo guardar.

E pois comeu, trebellando começou-sse logo d'ir
aa eigreja correndo, e eno altar sobir
foi de pees, e daquelo que lle davan a servir
se fillou ant' o meno e começou-ll' a rogar

Que comesse, e dizendo: «Cada dia t' adurey
desta raçon que me deren e tigo a partirey;
e poren te rog', amigo, que cómias, ca mui ben sei
que sse desto non comeres, outro non cho verrá dar.»

Depois ben a quinze dias o menynno esto fez
cada dia; mais o Fillo da Virgen de mui bon prez
lle diss' un dia: «Contigo non comerei outra vez,
se cras mig' e con meu Padre non quiseres yr jantar.»

O abad' ao menyrmo viu-lle cambiar a faz
e ar enmagrecer muito, e disso com' en solaz
ao meno: «Meu fillo, se tu non comes assaz,
eu te darei ben que cómias, ca te vejo magr' andar.»

Enton respos o meno: «Carne e vynno e pan
vossos omees, ai, padre, me dan ben e sen afan;
mas eu ao bon meno daquelo que mi a min dan
dou end' a mayor partida e vou-llo sempre levar.»

Quand' est' oyu o abade, disse-ll': «Ai, fill' e sennor!
E qual é aquel meno a que fazes ess' amor?»
Diss' el: «O fillo da dona que sé no altar mayor,
a que non dan ren que cómia, e vejo-o lazerar.»

Enton lle diss' o abade, a que chamavan Fiiz:
«Meu fillo, o que lle levas come-o, ou que che diz?»
Diss' el: «Come cada dia; mas des que ll'aquesto fiz,
nunca m'ante falou nada, mais foi-m' oje convidar

Que con el e con seu padre eu fosse a jantar cras.»
Enton lle diss' o abade: «Pois que tu est' oyd' ás,
e creo certãamente que con eles jantarás,
rogo-t' eu que vaa tigo comer de tan bon manjar.»

Enton sse foi o abade e chamou os monges seus
e disse-lles: «Ai, amigos, cras m[e] ireieu, par Deus,
esto sei certãamente; e porend' a Don Mateus,
vosso monge, por abade escolled' en meu logar.»

E contou-lles en qual guisa esto sabia e qual
razon en con seu criado ouvera, e diss': «Atal
galardon aos que ama a Sennor esperital
dá, con seu Fillo beito, a quena ben sab' amar.»

Aquela noite passada, outro dia ant' a luz
o abad' e o menynno enfermaron, com' aduz
o feito deste miragre; e à sesta, quand' en cruz
morreu por nos Jhesu-Christo, morreron eles a par.

 

Краткий пересказ (источник неизвестен):

У богатого человека в Венеции был только один сын, все остальные его дети умерли. Он отправил мальчика в монастырь, чтобы аббат воспитал его. Аббат, назвавший мальчика своим сыном, позволял ему играть в монастыре. Играя, мальчик часто заходил в церковь, восхищаясь статуей Девы с Младенцем.

Он был очарован Младенцем и часто приходил посмотреть на него. Он решил поделиться с Младенцем едой, которую ему давали. Он пришел в церковь, забрался на алтарь и положил еду перед статуей. Он обещал приносить еду Младенцу каждый день и просил его поесть.

Мальчик приносил еду 15 дней. И тогда статуя Младенца заговорила с ним, пригласив на следующий день пообедать за столом своего отца.

Абат заметил, что мальчик похудел, и стал расспрашивать его. Мальчик ответил, что делился с Младенцем на алтаре, и что Младенец пригласил его на обед.

Аббат, расспросив ребенка, попросил разрешения сопровождать его. Он собрал своих монахов и сказал, что скоро оставит их, и назначил своим преемником монаха по имени Матеус.

Той же ночью оба, аббат и мальчик, заболели. В шесть часов утра Господь забрал их на Небеса.